Ik rij met mijn oudste dochter naar een lokaal ziekenhuis, waar ze een afspraak met de moeder van een vriendin heeft, die arts is. Er zijn enkele patiënten voor ons, maar we worden gewoon voorgesteld aan de patiënten en mogen bij hun bezoek aan deze arts blijven zitten. Het geeft weinig privacy voor de patiënt, maar voor ons is het interessant om te zien hoe zij haar patiënten behandelt.
Nadat mijn dochters onderzoek klaar is, nodigt de arts mij ook uit te gaan liggen. Ze schijnt het wel vaker te doen. Meegekomen familie ook onderzoeken. Al enkele keren heeft ze daarmee meekomers het leven gered, omdat bleek dat zij kwaadaardige tumoren hadden, terwijl de daadwerkelijke patienten er minder erg voor stonden.
Nu lig ik op de onderzoekstafel en ik krijg een echo van de organen in mijn buik, mijn borsten en mijn schildklier. Het ziet het er goed uit.
“Laten we ook meteen een bloed- en urineonderzoek doen van jullie beiden,” zegt de arts.
Ze brengt ons naar een afdeling in het ziekenhuis, dat op een soort laboratorium lijkt. Hier wordt er bloed afgenomen en voor het urineonderzoek krijgen we een afgesloten potje mee waar we in mogen plassen. Diezelfde avond nog krijgen we alle uitslagen binnen. Gelukkig geen grote verontrustende zaken. Wel een advies: 2 of 3 dadels per dag eten, 5 tot 10 amandelen en weinig bewerkte of gefrituurde voeding en koolhydraten.
Ze weigert geld aan te nemen van ons, omdat we bekenden zijn van haar. Het is maar goed dat ik geen gezondheidsverzekering hier heb, want het zou niet eens uitkunnen voor mij. Een week of twee later brengen we haar een mooi bos bloemen en zelfgemaakte muffins als bedankje.
Ondertussen heb ik mijn werkgever van mijn vroegere baan als supervisor gesproken over mijn ontslag bij de bloemen. Hij vraagt of ik terug wil naar mijn oude werk als supervisor, maar omdat op onze lokatie alleen nog maar één supervisor is toegestaan, sla ik het aanbod af. De huidige (mijn ex-collega) supervisor doet het werk nu en ik weet dat hij veel meer ervaring in het werk heeft dan ik en ook afhankelijk is van dat salaris. Mijn vroegere werkgever belooft voor mij verder te kijken. Hij heeft een ruim sociaal netwerk met mensen met eigen bedrijven en een kleine week later heeft hij al een ander voorstel. Hij regelt een afspraak tussen mij en een man met een zoon die de manager is van een tandartspraktijk.
De avond voor de afspraak met de praktijk word ik ziek. Ik heb hier zo geen tijd voor. Vanuit het niets heb ik ineens zware diarree. Geen koorts, algehele malaise of buikpijn. Hooguit een heel klein beetje misselijk van te voren. Zelfs een theelepel water resulteert een minuut later in een halve liter diarree, dus ik hou het even voor gezien. Ik eet en drink even niets. Ook in de nacht loop ik nog een paar keer naar de wc. Vroeg in de ochtend, zo’n 8 uur na het begin en zo’n 10 toiletbezoeken later, is mijn diarree veranderd in een onzichtbare vloeistof. Helderder dan mijn urine doorgaans is. Blijkbaar zijn mijn darmen compleet leeg. Nu neem ik wel een vol glas water, dat er net als bij een plaspop meteen weer uitkomt. Het geeft overigens wel een schoon gevoel zo. Ik neem één van de twee bananen die nog in de fruitschaal liggen en ik maak een beker zelfgemaakte ORS klaar. (Een beker voorgekookt water, 1/4 theelepel zout, 2 theelepels suiker). Ondertussen loop ik wat heen en weer door huis om te controleren of mijn darmen daar tegen kunnen of toch weer meteen aandrang zullen geven. Ik ben weliswaar nog wat rommelig op mijn maag, maar het gaat goed. Samen met mijn oudste dochter en zoon waag ik het naar de supermarkt beneden te lopen, waar ik een Activia-drankje en naturel cruesli neem. Voor de verandering eet ik de cruesli droog, zonder melk. Inmiddels is het tijd dat deze volgeplande dag begint. Om 11 uur staat mijn sollicitatie bij de tandartspraktijk. Daarna willen we met de kinderen naar de bazaar in de binnenstad en moeten we nog mensen bezoeken. Zo plotseling als mijn diarree is komen opzetten, is het ook weer verdwenen en heb ik nergens meer last van. Om wat mogelijk verloren vitamines en mineralen aan te vullen, neem ik een vitaminepil van A-Z en twee Omega-3 capsules. En ik voel me weer zo gezond als een vis.
Op een avond, het is al donker, rijd ik met de kinderen over de Ainkawa street ter hoogte van de wijk Bakhtiyari richting huis. Ik bel met een vriend, terwijl ik via de middenberm op de weg keer. Ongetwijfeld ben ik afgeleid door de telefoon, want ik trek iets te snel op, wat ik niet eerder opmerk, dan wanneer een felle flits van een mobiele snelheidscamera enkele meters voor mij oplicht. Natuurlijk trap ik op de rem, maar ik mag hier 60, weet ik en ik zie dat ik tegen de 75 rij.
“Oh, nee, he!” roep ik uit, “Ik ben geflitst terwijl ik aan de telefoon zit. Dat wordt een extra dure boete!”
Die avond komt de vriend, met wie ik aan de telefoon sprak, langs en ik vertel dat ik geflitst ben tijdens ons gesprek eerder. Hij biedt aan deze boete te betalen, maar ik wil dat niet.
“Ik zat zelf achter het stuur, dus ik zal het zelf betalen.”
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want hoe zeer ik deze boete ook verdien, blijkbaar is de witte personenauto voor mij, die ongeveer dezelfde snelheid als ik reed, geflitst en niet ik. Want bij het controleren van de website van de verkeerspolitie blijken alleen mijn oorspronkelijke (nog niet betaalde) boetes van eind 2022 te staan.
Al bijna 2 jaar staat mijn auto nog steeds niet op mijn naam en ook hier wil ik graag verandering in brengen. De man die mijn auto wel op naam heeft, ken ik alleen van mijn groene autopapieren. Ik heb hem nooit gezien of gesproken, omdat neven van mijn kinderen destijds de koop hadden geregeld. Handig vind ik het niet. Stel dat er iets met die man gebeurt, dan is de auto niet mijn officiële eigendom. Al die tijd ben ik in de veronderstelling dat ik als buitenlander geen auto op naam mag hebben en dus heb ik het zo gelaten, tot we op het idee komen om het op naam van mijn oudste dochter te zetten. Daarvoor moet ik mijn auto weer naar de plaats van de APK-keuring brengen, maar omdat mijn laatste keuring zo kort is geleden, hoef ik geen nieuwe te doen en krijg ik ondertekende en gestempelde formulieren mee van de politie die daar werkt. Het is één van deze agenten die me erop wijst dat ik met een verblijfsvergunning wel de auto op mijn eigen naam kan laten zetten.
En zo gebeurt het. Enige tijd later, wanneer mijn dochter inmiddels weer naar Nederland is vertrokken, regelt iemand een afspraak met de man die mijn auto op naam heeft staan. Via hem krijg ik enkele documenten waarop hij verklaart de auto aan mij te verkopen. Met deze documenten, en de advocaat, gaan we naar de instantie die deze zaken regelt. We zijn er vroeg, maar het is er druk als altijd tijdens de openingsuren. De advocaat regelt een gratis papieren mapje, dat iedereen krijgt om zijn autodocumenten in te bewaren en diverse loketten later, zijn we bij het punt waarop ik eerst mijn boetes moet betalen.
Het zijn de oude boetes van eind 2022. Voor te snel rijden, waarbij ik één keer tijdens het rijden de telefoon gebruikte. 40.000 plus 70.000 dinar. Er was nog geen noodzaak geweest deze boetes te betalen. Bij elkaar opgeteld ongeveer 78 euro.
Ik vermoed dat de overheid graag wat vlotter geld wilde innen voor de verkeersboetes en daarmee met een aardige actie zijn gekomen. Wie de boetes zou voldoen voor het eind van deze maand, zou 20% korting krijgen op het totaalbedrag. Ook al zijn mijn boetes niet van astronomische bedragen, een korting is altijd mooi meegenomen.
Na bijna anderhalf uur (en zo’n 200 mensen voor mij) op mijn beurt te hebben gewacht, haalt een agent me uit de rij en zegt dat ik als volgende aan de beurt zal zijn.
“Maar er zijn nog 5 wachtenden voor mij,” zeg ik.
“Maakt niet uit,” zegt hij, “Jij bent de volgende.”
Braaf loop ik op één van de loketten af, waar ik mijn uitdraai van de boetes krijg welke ik kan voldoen bij een ander loket.
Ook hier krijg ik voorrang. Van laatste in de rij word ik naar voren gedrukt en kan ik eindelijk mijn boetes voldoen. Na aftrek van de korting is er nog 88.000 dinar (zo’n 62 euro) overgebleven van de lang openstaande boetes.
De laatste week van februari krijg ik bericht dat de tuinman en oppas zullen vertrekken. Zo plotseling. We kennen elkaar nu 7 jaar, van het moment waarop ze in het kleine huisje bij ons huis in het dorp kwamen wonen. Dag in dag uit hebben ze voor het huis gezorgd, onze dieren en ook regelmatig op onze kinderen gepast. De eerste 6 jaar hebben we elkaar dagelijks gezien. Het laatste jaar, sinds ik verhuisd ben naar mijn appartement in Erbil, hadden we nog geregeld contact. Eén a twee keer per week zocht ik hen op. Soms bleven de kinderen er slapen. En sinds het Engels in Koerdistan steeds meer opkomt (zeker in de kring waar wij in zitten), waren de tuinman en oppas zo ongeveer de enigen met wie de kinderen Koerdisch spraken.
We beschouwen elkaar als familie. Met mijn familie in Nederland, de familie van de tuinman in Iran en die van de oppas meer buiten Koerdistan richting Irak, zagen we elkaar vaker dan we onze eigen families zien. En het klikte gewoon. Alleen de eerste week na hun start, heb ik uitgelegd wat ik graag wilde dat ze qua werkzaamheden zou doen en wat niet en zelfs terwijl ze het laatste jaar zonder supervisie daar waren blijven wonen en werken, onderhielden ze zo goed en zo kwaad als het ging het huis, de tuin, het zwembad en de katten die we hadden moeten achterlaten. Ik heb nooit problemen gehad met leugens of diefstal, iets wat wel vaker voorkwam bij eerder huispersoneel dat we hebben gehad.
De laatste week hebben we ze nog een keer of drie opgezocht. Ik heb ze een goede reis gewenst. We hebben bewust geen afscheid van elkaar genomen, want ook al moesten ze terug naar Iran en hebben we nog geen idee wanneer we elkaar terug zullen zien, we doen ons best werk voor hen te vinden in Koerdistan, zodat ze terug kunnen komen.
