Ik merk een witte ronde sticker met zwarte cijfers aan de binnenkant van mijn autoraam op. 2023 staat in het midden. De 2 is met een perforator doorboort. De andere cijfers die kloksgewijs langs de randen staan geschreven, zijn wel zichtbaar. Natuurlijk zat deze sticker al “eeuwen” op mijn ruit, maar vandaag valt het me pas op dat dit waarschijnlijk betekent dat, datgene dat de sticker vertegenwoordigt, al 10 maanden verlopen zal zijn.
Ik bel de advocaat en leg hem mijn vraag voor. Hij stuurt me naar een plek niet ver van waar ik ook mijn verblijfsvergunning altijd laat vernieuwen. Wanneer ik enkele dagen later daar naartoe rijd, heb ik eerlijk gezegd nog geen idee wat ik precies moet doen of waar het exact is. Ik vraag aan een man die toevallig aan de kant van de weg staat, waar ik de sticker kan vernieuwen, en hij wijst mij naar het einde van een zijstraatje. Daar vraag ik weer en de man doet het metalen hek open en vertelt me naar een loketje iets verderop te rijden. Op verzoek geef ik mijn autopapieren, een klein groen papiertje, niet veel groter dan een notitiebriefje.
“Telefoonnummer?” vraagt de man.
Ik geef mijn nummer door.
“Is het een 4-cilinder?” vraagt hij nu.
Ik kijk de man aan, begin te glimlachen en haal mijn schouders op.
“Geen idee,” zeg ik.
Blijkbaar noteert hij desondanks wat in zijn computer.
“20.000 (dinar),” zegt hij. (Omgerekend zo’n 14 euro)
Ik overhandig hem het geld.
“En nu mag je ergens in één van deze rijen aansluiten, maar alleen van nummer 1 tot en met 6.”
Hij wijst naar de rijen voor mij. Ik zie tientallen auto’s. Een paar groepjes mannen staan buiten de auto’s te praten.
Hier had ik niet echt op gerekend, maar ik sluit aan in een rij met zo’n 7 auto’s voor mij. Als ik ongeveer drie kwartier later aan de beurt ben, komt een man naar mijn auto, klopt op mijn motorkap om aan te geven dat ik deze moet openen. Ik trek aan het klepje van de motorkap.
“Vanaf hier neem ik het van je over,” zegt hij.
Terwijl hij naar de achterkant van mijn auto loopt, vraagt hij of ik een emergency set in de auto heb.
“Nee, volgens mij niet,” antwoord ik.
“Dan kun je die daar in de hal kopen.” De man wijst naar een lang wit gebouw.
Inmiddels heb ik bedacht dat voor het verkrijgen van de autoraamsticker blijkbaar een APK-keuring nodig is. Ik weet dat je dan verplicht bent zo’n noodsetje met brandblusser en dergelijke in de auto te hebben.
Voor nog eens 20.000 dinar, wat op andere plekken goedkoper schijnt te zijn, koop ik een set en ga weer terug naar de auto, die inmiddels al op de brug staat. Dezelfde man die mijn auto heeft overgenomen, wijst me nu naar de andere kant, zodat ik daar kan wachten. Daar staan twee mannen. De ene van rond mijn leeftijd. Hij is druk bezig met het testen van de auto en een soort van computerscherm waar de uitslagen van de testen op lijken te zien. De andere man is wat ouder en weet mij te vertellen dat wij in Nederland deze testen “APK” noemen.
In enkele minuten voeren ze diverse testen uit. Daar zitten onder andere dingen bij, zoals het oliepeil controleren, de banden en remmen testen en de gordels vastzetten.
Mijn auto wordt goedgekeurd. Het papiertje met een nummer dat ik aan het begin heb gekregen, moet ik nu inleveren bij een loket aan het eind van de hal waar ik net het noodsetje heb gekocht. Daar krijg ik een nieuwe sticker. Dat ik überhaupt 10 maanden te laat was met deze APK, vind niemand een groot probleem, merk ik.
Terwijl ik een paar dagen later op de kinderen op het schoolplein sta te wachten, vraag ik een man met wie ik vaak spreek: “Ken je misschien echt arme mensen?”
“Jawel, toevallig heeft vanmorgen mij nog iemand om hulp gebeld. Ik heb beloofd hem te helpen. Hoezo?”
“Mag ik dan geld aan jou geven? Ik heb wat over,” vraag ik hem.
“Natuurlijk. Om hoeveel gaat het?”
“200 dollar,” antwoord ik, “Dat geld is al heel lang bij mij, omdat ik er nog geen goede bestemming voor heb gehad.”
De volgende dag neem ik het geld voor hem mee.
“Ik kan ook jou het nummer van de vrouw van dat gezin geven. Dan kun je het eventueel zelf brengen,” biedt de man aan.
“Nee, dank je. Je hoeft ook niet mijn naam te noemen. Ik heb het ook gekregen van mensen,” antwoord ik.
“Dan ga ik er zelf wat extra geld bijleggen en aan het gezin geven,” besluit de man.
Inmiddels is het eind van het jaar in zicht dat op zich vrij rustig verloopt. De kinderen hebben twee weken kerstvakantie vanaf de vrijdag 22 december en slapen af en toe in ons oude huis. Ik draai overuren voor mijn werk in de bloemen en bereid me voor op de komst van mijn oudste dochter en haar vriendin die overkomen.
Desondanks breng ik Oudjaarsnacht alleen door. De eerste helft van de avond zijn we bij vrienden thuis waar een feestje voor mijn jongste kinderen voor gegeven. De kinderen slapen die nacht weer in hun oude huis en mijn oudste zal met haar vriendin bij een andere vriendin blijven slapen. Ik heb de rest van de avond voor mij alleen. Een uurtje kijk ik tv. Bij mij thuis kan ik via een speciaal bakje honderden zenders ontvangen van tientallen landen, maar ik zie niet echt iets wat mij interesseert. Er is nog de mogelijkheid iets te kiezen uit de lange lijst aan films, series en animaties op hetzelfde bakje of om Netflix af te scrollen, en buiten in het park is een soort van buurtfeest gaande met livemuziek, maar ik heb een veel beter idee. Om half 10 kruip ik mijn bed in. Heerlijk. Ik ben niet goed in na middernacht in slaap vallen en wat extra rust kan ik prima gebruiken. Natuurlijk word ik om middernacht wel wakker van het afgeschoten vuurwerk. Vanuit mijn slaapkamerraam kijk ik naar het vuurwerk onder mij en binnen een kwartier lig ik weer lekker in mijn bed. Dit jaar sluit ik rustig af.
