2022, juni: Van drukte en stress naar rust

Met de tweede helft van deze maand zal de zomervakantie starten en ondertussen bereiden mijn ouders, die nog steeds bij mij in Koerdistan verblijven, en ik ons voor op de komst van onze oudste en haar vader op 10 juni, en op de aankomende feesten van mijn tweede dochter die dit jaar zal afstuderen.

Alsof het gisteren was, bracht ik mijn beide oudste dochters (toen waren de jongste twee nog niet geboren) op 1 september 2008 voor de eerste keer naar hun school in Koerdistan. Mijn tweede was net drie jaar oud en begon in Pre-KG (Pre-Kindergarten, peuterschool). Ze hield er niet van naar school te gaan. Vast mijn genen, want ik was zelf ook geen liefhebber. In Nederland, waar ze ook nog een blauwe maandag op de peuterspeelzaal in de Oosterpoort in Groningen had gezeten, riep ze altijd zodra ze in de buurt van het met een geel hek omringde speelplein kwam: “Ik hoef niet achter dat gele hek.”

Maar nu op 2 juli staan we op het schoolterrein te genieten van haar Walk of Glory, waar het seniorenjaar door een haag van leerlingen van lagere klassen en een meters grote papieren poster met de klassenfoto van hun jaar mogen rennen. Een emotioneel moment, een fijne traditie.

Een paar dagen later, mijn moeder en ik komen net terug van de bakker, als ineens mijn auto oververhit raakt. We rijden op de Pirmam street, de autoweg tussen Erbil en Pirmam (Massif). Daar staan we. Aan de kant van de weg. Motorkap omhoog. Even laten afkoelen, om uiteindelijk heel voorzichtig met een dikke dot tissues en met tussenpozen de dop van de expansietank los te draaien. Ik haal vast een emmertje water bij een gebouwtje verderop. Een auto stopt. De man achter het stuur heeft een legeruniform aan.
“Hebben jullie hulp nodig?” vraagt hij terwijl ik net weer aan kom lopen met mijn emmertje water.
“Nee, dank je. De auto is oververhit. Ik denk dat ik het zo wel ga redden,” antwoord ik.

Niet lang erna stopt een andere auto. Een automonteur, vernemen we later. Hoe handig, want de beste man heeft zelfs wat gereedschap mee en inspecteert onze motorkap. Een klemmetje zit los, wat lekkage heeft veroorzaakt. Behendig draait hij het aan, vult de expansietank aan met het water dat ik net heb gehaald en een tweede emmertje dat mijn moeder in de tussentijd ophaalt. We kunnen weer verder. Heerlijk die spontane Koerdische behulpzaamheid zonder verwachtingen.

8 juni is het wanneer ik later in de avond hoor dat er een drone aanval heeft plaatsgevonden niet zo ver van ons huis. Op de Pirmam street, vlakbij het Hiror restaurant en de woonwijk Zin City. Twee uurtjes eerder ben ik er nog langsgereden. Mijn ouders liggen al in bed. Deze aanval lijkt zoals meestal zonder gevolgen voor ons te zijn, dus ik besluit mijn ouders pas de volgende ochtend in te lichten.

Een paar auto’s zijn beschadigd. De middenberm lijkt een beetje omgeploegd. Je moet best goed kijken, wil je het niet missen. Dat blijkt wel als we de volgende dag langsrijden.

Verjaardag van mijn vader vieren

Op de laatste dag van het schooljaar is het afstudeerfeest van mijn tweede dochter. In een witte jurk, met de afstudeercape en het typische hoofddeksel, zoals ze in Amerikaanse films ook te zien zijn, loopt mijn dochter samen met haar klasgenoten over de rode loper. Aan weerszijden staan rijen stoelen voor de ouders en andere aanwezigen. De voorste leerlingen dragen de vlaggen van de nationaliteiten die in dit seniorjaar voorkomen. Ik tel een stuk of 14 a 15 vlaggen.

(foto’s van de Facebook pagina van International School of Choueifat)

Eén voor één worden de leerlingen opgeroepen bij naam, lopen ze het podium op en ontvangen (eerst) symbolisch hun diploma. Hun echte diploma wordt pas een paar dagen later uitgedeeld. De hele ceremonie wordt gevolgd door cameramensen van enkele lokale tv-zenders die live uitzenden. Aansluitend wordt een boom op het schoolterrein geplant en waar alle afgestudeerde leerlingen een schepje modder bij gooien. De bomen dragen een bordje waarop staat aangegeven welke klas deze boom geplant heeft. Wie door de schooltuinen loopt, zal alle bordjes met de bijbehorende bomen van voorgaande klassen nog steeds kunnen lezen. Nog zo’n mooie traditie van school.

(foto van de Facebook pagina van International School of Choueifat)

In de avond zijn we door school uitgenodigd te eten in de tuin van het chique Hiror restaurant. Het eten smaakt perfect. Het is dat ik niet graag laat in de avond mijn buik vol eet, maar de smaak is super en het aanbod overvloedig. Witte rijst met gegrilde kip, lamsvlees zo gaar dat het bijna smelt in je mond. Salades en hummus.

(foto van de Facebook pagina van International School of Choueifat)

Die nacht hebben mijn ouders hun ticket om terug te vliegen naar huis. We maken het niet laat, slapen enkele uurtjes, om vervolgens bepakt en bezakt naar het vliegveld af te reizen. Mijn ouders spreken geen vreemde talen, dus ik parkeer de auto op het parkeerterrein en loop mee naar de eerste balie in de ontvangstruimte. Wanneer ik uitleg dat ze naar Nederland vliegen, deelt de man mij mee dat het vliegtuig net 20 minuten ervoor is gecanceld. Ik mag met de vliegtuigbus door naar de laatste terminal om naar het loket van de vliegmaatschappij te gaan.

Het loket is gesloten en langzaamaan verzamelen zich steeds meer gedupeerden. De man die uiteindelijk arriveert om wat tekst en uitleg te geven, weet eigenlijk ook niet zoveel. Behalve dat het vliegtuig niet vertrekt en dat we moeten omboeken.

Onverrichterzake vertrek ik weer naar mijn ouders en mijn oudste dochter die ik in de eerste terminal heb achtergelaten. We zullen terug moeten naar huis en de volgende ochtend een nieuwe ticket moeten zoeken.

De tijd dringt. Het maandvisum voor mijn ouders zal de 22ste verlopen en op korte termijn hebben ze belangrijke afspraken staan in Nederland. Met de hulp van een ver familielid die voor een vliegmaatschappij werkt, weten we de tickets om te boeken. Ze zullen met mijn oudste mee terug reizen op de 21ste. Het is met een tussenstop in Istanbul, maar we zijn allang blij dat we zo snel een nieuwe vlucht hebben kunnen vinden.

De opluchting voor het vinden van de nieuwe tickets slaat al snel om in extra zorgen wanneer mijn moeder ziek wordt. ’s Ochtends heeft ze wat keelpijn en voor de zekerheid nemen we een test. Positief. Hoewel ze behalve met wat keelpijn nog prima rondhuppelt, ligt ze even later al plat en zwaar vermoeid in bed. Te moe om te praten. Te moe om op te staan of zelfs wakker te blijven. We geven haar citroenwater met gemberpoeder en ik moet haar flink in de rug duwen om haar rechtop te laten zitten, zodat ze wat kan drinken. Daar ligt ze dan. Afgezonderd in de logeerkamer op de benedenverdieping. Tien uren lang slaapt ze bijna onafgebroken. De tweede dag zit ze wat meer rechtop, maar slaapt nog veel. Ondertussen test ook mijn jongste positief op corona. Ik vrees al dat er nu meer mensen in ons huis besmet zullen worden, omdat ook de vorige (eerste) keer in januari dit jaar dat we corona kregen, iedereen besmet raakte. De komende dagen neem ik meerdere malen testen af. Tot dan toe steeds negatief.

De derde dag is mijn moeder er weer bij. Vrijwel even alert en helder als voorheen. Hoewel het een pure gok is, moeten mijn ouders voor de reistest. Ik zou eerst een thuistest kunnen doen, maar mijn verzameling zelftesten is flink geslonken sinds ik met regelmaat iedereen in huis heb getest.

De uitslagen van de testresultaten laten hier altijd maar enkele uurtjes op zich wachten en gespannen zitten we aan tafel. Vraag me niet hoe, maar beide resultaten blijken negatief. En nee, we hebben echt niet lopen knoeien met die uitslagen, want dat zou ik niet aangedurfd hebben.

Geveld door de stress van de afgelopen dagen (gecancelde vliegreis, nieuwe tickets, corona, uitslagen van de reistesten) stort ineens mijn vader in. Misselijk, overgeven, niet op zijn benen kunnen staan. We laten hem een paar uur slapen. Het helpt iets, maar hij is niet hoe hij hoort te zijn.

Die nacht arriveren we opnieuw op het vliegveld. Officieel mag ik niet verder dan de eerste controle. Sinds de verhoogde aanvallen en een nieuwe directeur op het vliegveld zijn de veiligheidsregels aangescherpt en is het moeilijker geworden om als niet-reiziger de laatste terminal te betreden. Ik leg uit hoe zwak mijn vader is en met toestemming mag ik door. Mijn vader loopt achter de bagagekar, zodat hij wat houvast heeft, terwijl ik de sterk naar rechts afwijkende kar met koffers probeer tegen te houden.

Pas bij de laatste terminal kunnen we een rolstoel krijgen en loopt een van de medewerkers van het vliegveld met ons mee. Bij de paspoortcontrole moet ik terug en nemen we afscheid van elkaar. Het is niet met een gerust hart dat ik hen laat gaan. Vooral mijn vader niet. Ik maak me zorgen om hem, maar ik ben bang dat ik hem alleen maar meer stress bezorg als ik hem niet laat vliegen en dus hoop ik op het beste.

Wat ben ik blij als ik uren later hoor dat ze veilig in Nederland zijn geland.

Die nacht raakt mijn vader naar het ziekenhuis, waar ze bij mijn vader corona vaststellen. Ook mijn moeder blijkt opnieuw positief te testen. Ik besluit voor de vierde maal een zelftest te doen. Positief. Evenals mijn zoon. Later blijkt ook mijn dochter in Nederland weer positief te zijn.

Het ziektebeeld is deze keer compleet anders dan toen wij half januari corona hadden. Destijds hadden we omikron. Deze keer ben ik de tel kwijt in alle corona virussen, maar tot mijn positieve resultaat was ik eigenlijk overtuigd dat ik een zware verkoudheid had opgelopen toen we op een warme dag voor een te koude airco hadden gestaan. Een wat zwaardere vastzittende hoest, niesbuien die eens in de paar uur opzetten en een heel klein beetje verhoging. Ik had er echt geen corona in gezien, tot ik ineens weer een inmiddels felroze positieve test in handen had.

Een paar dagen later vliegt ook de rest van het gezin uit. Allemaal naar Nederland. En zo blijf ik in mijn eentje achter. Samen met de oppas en de tuinman. Van twee maanden drukte van een vol huis naar ineens stilte en rust. Het huis voor mij alleen.

Een van de vele zandstormen dit jaar

Het is de eerste keer in jaren dat ik niet voor mijn kinderen zorg. In een ver verleden, toen mijn oudste 2,5 jaar oud was en ik zwanger was van mijn tweede, ging mijn dochter met haar vader voor drie weken naar Koerdistan op vakantie. Toen bleef ik ook alleen achter. Nu weer. Maar deze keer is het anders, want sinds kort ben ik gescheiden. Dus vanaf nu ga ik een nieuw leven tegemoet. Maar dat ik in Koerdistan wil blijven wonen, staat voor mij vast.

web counter