Voor mij staan deze Oud en Nieuw letterlijk en figuurlijk voor een einde van een fase in mijn leven en de start naar een nieuw begin. Ik begin december wat ziekjes. Verergerende keelpijn, hoesten. Het strekt ook wat uit over enkele dagen. Het heerst nu eenmaal. Gelukkig ben ik net aan de beterende hand wanneer ik via de neef van mijn ex bericht krijg dat mijn meubels binnen zijn bij het transportbedrijf. Mijn meubels heb ik in Nederland gekocht. Bij de IKEA. Eigenlijk zouden deze al een kleine maand eerder moeten zijn aangekomen, maar er is een probleem geweest met de vrachtwagens van het transportbedrijf in Almere, begrijp ik.
Eenmaal bij het transportbedrijf in Ainkawa blijkt het nog even een zoektocht door de gearriveerde spullen. Mijn dozen staan op drie lokaties in het magazijn. Hoewel ik niet alles kan overzien, heb ik het gevoel dat ik dozen mis. Desondanks zeg ik tegen de neef dat ik deze lading vast wil overbrengen naar het appartement, zodat ik de meubels in elkaar kan zetten en een beter overzicht krijg van wat ik tekort kom.
Dapper begin ik de volgende dag aan één van de Pax-kasten die ik heb gekocht. Netjes spreid ik de delen uit over een deken die ik op de houten vloer in de slaapkamer heb gelegd. Al snel stranden mijn goede intenties, omdat ik er achter kom dat ik vergeten ben een hamer mee te nemen. Ik kijk rond en probeer in gedachten mijn bestelde meubels voor de geest te halen en te bedenken welke van deze meubels zonder hamer in elkaar gezet kunnen worden. Ik gok op de glazen salontafel met zwarte metalen constructie en haal deze uit de doos. De handboormachine, die ik wel heb meegenomen, voor het aandraaien van de schroefjes in de houten onderplaat blijkt voldoende. Bijna heb ik de tafel in elkaar als ik bericht krijg van de advocaat van mijn ex. Hij is gearriveerd in het appartementencomplex en wil dat ik naar het kantoor beneden kom om de sleuteloverdracht van mijn appartement te regelen.
Vanaf nu hoef ik niemand meer te vragen de deur voor me te openen, maar kan ik op alle gewenste tijden zelf naar mijn appartement gaan.
Op advies van mijn ex vraag ik een paar mannen die ervaring hebben met het in elkaar zetten van IKEA-meubels, om me te helpen. De volgende ochtend rond een uur of negen staat een team van drie man voor de deur. Ongeveer vier uur later hebben ze achttien meubels in elkaar gezet. Het blijkt dat dat ik inderdaad meubels mis. De bank en vier eettafelstoelen zijn er nog niet.
In de hal stapelt de berg afval van kartonnen dozen zich op en ik vraag aan één van de opzichters in het appartementencomplex waar ik dit naartoe moet brengen. Hij belooft een paar mannen te sturen die het naar beneden zullen brengen.
Nu de meubels voor zover in elkaar gezet zijn en daarmee het appartement voor de helft is ingericht, kan ik een start maken met het verhuizen van de kleine spullen die mee moeten uit mijn oude huis. De dagen die volgen, rijd ik regelmatig naar mijn nieuwe appartement, neem dan twee goed gevulde koffers en enkele losse tassen mee om die in de nieuwe woning rustig uit te pakken. Zo houd ik beide woningen netjes en kost de verhuizing mij weinig stress.
Ondertussen is school bezig met de laatste weken voor de wintervakantie. De beveiliging voor school wordt vlak voor de vakantie nog even aangescherpt met enkele drugshonden aan beide ingangen. Zo nu en dan schijnt de Veiligheidsdienst in Koerdistan drugs te onderscheppen in de regio (op school heb ik er niets van gemerkt) en blijkbaar willen ze grondige maatregelen nemen op meer plekken.
De herdershond van school loopt met zijn begeleider rondjes om de auto’s voor mij. Dan zijn wij aan de beurt.
“Motor afzetten,” zegt de man van de Veiligheidsdienst en loopt vervolgens naar achter onze auto en zet onze kofferbak open.
Ik ben van plan die ochtend meteen door te rijden naar mijn nieuwe woning en heb de kofferbak volstaan met twee koffers en wat tassen.
De hond en zijn begeleider doen hun ronde om onze auto. De man die de kofferbakklep heeft geopend, sluit hem ook weer, waarna ik verder mag rijden.
De vakantie besteden we rustig. In het begin van de maand heb ik toch nog een kerstboom opgezet en nu op Eerste Kerstdag heeft mijn jongste bedacht om wat oude speeltjes van de speelkamer in geschenktassen te doen en deze met kerst aan ons te geven. In plaats van urenlang in de keuken te staan en recepten uit te proberen die tegelijkertijd niet te moeilijk zijn en de kinderen ook graag lusten, rijden we Eerste Kerstdag naar de Hardees om kippenpoten, patat en broodje hamburgers te nuttigen. Zolang het maar gezellig is, toch?
Zelfs de laatste dag van het jaar is nog een bijna zomerse dag. Mijn beide jongsten lopen in korte broek en op blote voeten door het gras in onze tuin. Voor Oud en Nieuw hebben we al bedacht dat we ook niet al te moeilijk gaan doen. De oppas en de tuinman zijn inmiddels weer terug van zo’n vijf weken weggeweest en we besluiten samen te barbecueën en met wat snacks en een taart op tafel het gezellig te maken.
Mijn ex heeft vuurwerk laten kopen voor de kinderen. Van die siervuurpijlen, die Roman 8 ofzo heten. En sterretjes en van die spetters die je op een taart kunt steken. Voor de laatste twee ben ik niet bang, maar de siervuurpijlen vind ik al eng genoeg en blijf, zoals voorgaande jaren veilig onder het afdak van één van onze balkons staan, terwijl de oppas en tuinman enkele meters verderop de pijlen afsteken. Tot twee keer toe ontploft de laatste lichtbal in de kartonnen staaf, waardoor de oppas compleet gehuld wordt in een bal van spetters die eigenlijk hoog in de lucht uit elkaar hadden moeten springen. Het geeft een luide knal, maar gelukkig gebeuren er verder geen persoonlijke ongelukken.
Na het afsteken van het vuurwerk in de tuin, wordt mijn jongste dochter moe en wil ze naar bed. Het is een uur of tien, half elf. Mijn zoon houdt het wel uit tot middernacht. Met twaalf uur staan we nog even op het grote balkon van onze keuken en kijken uit naar het vuurwerk dat in Massif en Erbil wordt afgestoken. Dan is het ook voor ons bedtijd. Weer een jaar voorbij.
Het afgelopen jaar heeft voor mij vooral in het teken gestaan van de scheiding. Een relatie van bijna 27 jaar, waarvan we 22 jaar getrouwd zijn geweest en 4 prachtige kinderen hebben gekregen. En hoewel ik niemand een scheiding toewens, geloof ik dat het voor ons de beste oplossing is geweest. Ik ben tevreden hoe mijn leven na mijn scheiding is gelopen en blij dat ik in Koerdistan kan blijven wonen. Met mijn ex heb ik een oppervlakkig, maar goed contact. Om mij heen heb ik lieve betrouwbare vrienden die me helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Die teksten voor me vertalen, wanneer ik iets niet begrijp. Die me in contact brengen met hun connecties als ik bij iets specifieks hulp nodig heb. In alle oprechtheid kan ik zeggen dat ik het jammer vind dat onze relatie niet mocht zijn wat ik had gehoopt, maar dat ik dankbaar ben voor hetgeen mij de relatie en de scheiding mij gebracht hebben. Vol goede moed kijk ik naar het nieuwe jaar en de toekomst en ik wens dat mijn ex op zijn manier net zo gelukkig naar de toekomst mag kijken.
