De laatste dagen van oktober breken aan als de oppas en de tuinman aangeven graag een paar dagen vrij te willen. Er is een bruiloft in zijn familie waar ze naartoe willen gaan. Alle watertanks zijn gevuld en er zijn geen gekke dingen te verwachten, dus diezelfde middag vertrekken ze nog. Wat een stilte is het ineens in huis.
Natuurlijk is het luxe wanneer de oppas 6 dagen per week al voor ik terugkom van school in ons huis staat het werk te doen. Opruimen, dweilen, afwassen, wassen en daarna aan het koken begint. En dat de tuinman 24 uur per dag aanwezig is om allerlei klusjes op te knappen, de watertanks te vullen en de tuin en het zwembad onderhoudt. Maar ik vind het ook niet erg om even helemaal alleen te zijn. Het betekent wel dat ik alles zelf moet doen, wat in de zomermaanden eigenlijk niet vol te houden is vanwege de grootte van het huis en de tuin, maar nu de herfst net is begonnen, vallen de klusjes als planten water geven en het zwembad onderhouden al weg. En zo geniet ik van de stilte als ik de eerste ochtend de kinderen naar school heb gebracht, het huis heb opgeruimd en de vloer heb gedweild. De wasmachine en de afwasmachine had ik al voor het naar school gaan aangezet, maar nu ik terug ben, is de elektriciteit al weer uitgevallen. Pas om kwart over 12 komt het terug. De dagelijkse urenlange stroomuitvallen zijn zeker in de herfst heel gebruikelijk.
De eerste dag maak ik lasagne. Dat hebben we allang niet meer gegeten. Ik begin vast met de saus. Dan kan dat op het vuur blijven staan tot de stroom terugkomt en de oven aan kan. Uien, knoflook, rundergehakt, aubergines, courgettes, een 40-kruiden mix, beetje zout en een blikje tomatenpuree. Zodra de stroom er weer is, verdeel ik de saus en de lasagne laag voor laag in de witte stenen ovenschaal, vul de top met een dikke laag geraspte mozzarella en schuif het geheel de oven in. Ik ben geen keukenprinses, maar de lasagne smaakt beter dan ooit.
Zaterdag, de tweede en laatste dag van het weekend maak ik al vroeg in de ochtend het middageten klaar, want later die dag moet ik met een neef van mijn man de auto laten nakijken. De claxon doet het al enige tijd niet meer. In het Koerdische verkeer kan af en toe toeteren van levensbelang zijn, dus deze moet weer gerepareerd worden.
De jongen tekst al vroeg, maar het eten heb ik al klaar. De kinderen kunnen het zelf pakken wanneer ze honger hebben, dus zo even na half 10 in de ochtend vertrek ik naar Erbil. Naar de afgesproken plek waar de jongen ook komt. Daar stapt hij over in mijn auto en rijden we door naar het industrieterrein vlakbij Shoresh aan het begin van de stad waar honderden monteurs hun kleine zaak hebben. Onze claxon blijkt echter nogal specifiek en we moeten door naar de officiële dealer op het andere industrieterrein met nog eens honderden monteurs aan de andere kant van de stad. Het apparaatje in het stuur wat blijkbaar de claxon moet zijn, wordt vervangen en iets na het middaguur ben ik weer thuis.
Ik zit achter mijn laptop. Oortjes in. Kopje cappuccino erbij. Ik heb net een dik half uur van de laatste aflevering van Flikken Rotterdam gezien als ik opschrik van een groot fel licht rechts van mij dat even snel weer verdwenen is.
Mijn zoon van bijna 11 jaar zit naast mij op de grijze IKEA-bank en roept: “Ik zag vuur!”
Onze woonkamer met open keuken heeft aan de straatkant een muur die tot ongeveer een meter lager dan het plafond reikt. Het is de afscheidingsmuur tussen onze wasruimte en de woonkamer/keuken. De wasmachine draait, en hoewel ik hem pas vorige maand heb gekocht, spring ik op van mijn stoel, bang dat de wasmachine vlam heeft gevat. Maar de wasmachine draait nog steeds zijn wasje. Ik zie geen vuur, niets verontrustends. We hebben ook nog gewoon elektriciteit. Uit het raam zie ik ook niets geks.
“Misschien is er boven op zolder iets in de techniekruimte?” vraag ik me af en ren de 4 trappen van elk 10 treden naar de zolderverdieping. Ook niets. Dan kijk ik op de slaapverdieping van de kinderen. Pas als ik het raam van mijn zoons slaapkamer openschuif en mijn oog toevallig op de elektriciteitspaal op misschien 3 a 4 meter voor ons huis laat vallen, zie ik de rook uit een van de draden omhoog kringelen. Het onweert, dus ik vermoed dat de bliksem op de paal is ingeslagen. Aangezien de elektriciteit van ons huis niet is uitgevallen, zal het de lijn zijn van de huizen hoger op de heuvel.
De regenbui die al even begonnen is, wordt steeds sterker en het geluid van de flinke bui gaat over in harde tikken. Hagels zo groot als knikkers vallen nu op de balkons, het terras en in de grastuin. Het duurt niet lang voor de ondergrond wit kleurt. De wind is iets gedraaid. Niet ten gunste van mij, want nu regent het bij onze voordeur naar binnen. Ik heb wel oude lakens voor de deur liggen, maar die zijn al snel drijfnat. Ik pak de vloertrekker erbij. Mijn zoon komt me helpen. Gelukkig is onze badkamer direct naast de hal en hoeven we maar enkele meters te vegen om het water weg te trekken. Maar de bui houdt aan en de regen valt nog steeds op onze voordeur, zodat we direct weer opnieuw kunnen beginnen met het wegtrekken van het regenwater dat onze hal inloopt. Wat een geluk dat ik meteen bij de bouw van ons huis al voor vloertegels heb gekozen. Laminaat of vloerbedekking zou dit echt niet kunnen hebben.
Een paar keer vermindert de regen iets om vervolgens weer net zo snel aan te halen. Maar we hebben goede hoop, want langzamerhand zien we de eerst zwaarbewolkte grijze lucht overgaan in zachtblauw met hier en daar wat witte schapenwolken.
Onze grastuin staat inmiddels voor de helft onder water, de dakgoten stromen over, evenals de balkons. De tuin van de buurman 2 niveaus lager dan onze grond staat compleet onder water. Het zwembad dat hij al maanden aan het bouwen is, maar nog steeds niet klaar is, zit nu tot de nok toe vol met water. Iets verderop zie ik tussen de huizen een dikke modderstroom met een aanzienlijke watermassa naar de normaal droogstaande sloot glijden. Daardoor overstroomt het lager gelegen deel van de straat en de tuin bij het huis vlakbij onze watertank.
Pas wanneer het onweer wegtrekt, durf ik naar buiten te gaan en veeg samen met mijn zoon de tegels rond het zwembad schoon. Al met al zijn we ruim 2 uur verder als ik net de wasmachine heb aangezet met de nat geworden lakens en handdoeken die ik heb gebruikt bij onze voordeur.
Pas later zie ik op Facebook hoe erg deze regenbui echt is geweest. Blijkbaar is er een enorme bui over het bergstadje van Massif getrokken, maar is dat water naar het dal gelopen. De hoofdstraat tussen Massif en Erbil is veranderd in een soort van rivier. Wij hebben geluk gehad, want wij wonen nog op hoog op de heuvel. Van het wegdek onder het 1,5 jaar geleden gemaakte viaduct tussen Khanzad en Banaman kun je niets meer zien. Bij FMM market, waar ik soms wat kleine boodschappen haal en om de paar dagen mijn brood koop, ligt zoveel water op de weg, dat een witte auto met 3 inzittenden, ik denk een vader, moeder en een dochter, in de problemen is geraakt. Het bruine water komt tot over hun motorkap. De vrachtwagenchauffeur die toevallig naast hen staat opent zijn deur en helpt de beide vrouwen zijn cabine in te klimmen. Als de man ook uit het dakraam van zijn auto probeert te klimmen, begint de auto lichtjes weg te drijven en trekt hij zichzelf op aan de laadbak van de vrachtwagen. In Zerin City is de straat tussen de huizen van de woonwijk verandert in een sterk stromende bruine watermassa waar zelfs een taxi en een koelvriescombinatie in wegdrijven. Korean City is ook een van de lager gelegen woonwijken die met flinke schade is achtergebleven. Aan de muren op de begane grond van huizen in deze woonwijken kun je zien dat het water minstens een meter hoog heeft gestaan. Volgens een andere neef van mijn man zijn er mensen vermist geraakt in het water, waaronder ook kinderen.
Dit is onze eerste regenbui sinds de afgelopen droge zomer. Alle gebeden om wat water zijn blijkbaar in een keer gehoord en voldaan. Ik vind het nu al wel weer fijn geweest. Ik ben zo geen herfstpersoon. Zeker niet als je het over de regenbuien hebt. Wel de mooie gekleurde afgevallen bladeren, waar wij hier met de zachte temperaturen van tussen de 20 a 30 graden (en vaker nog in de eind 20’s) met blote voeten doorheen kunnen lopen. Maar de regen geeft mij alleen maar stress. En het onweer vind ik hier doodeng.
Ik hoop maar dat ons water in de bron niet vies zal worden door de enorme overstromingen. Zoiets is laatst ook al gebeurd bij een flinke bui op een andere plek in Koerdistan. Het water dat normaal naar de huizen wordt gebracht, is toen verontreinigd geraakt en kon niet gebruikt worden. Gelukkig waren mijn watertanks vol toen de tuinman en de oppas vertrokken en ik ga voorlopig ook geen pomp aanzetten voor nieuw water uit de bron.
Die nacht om 4 uur trekt er een nieuwe onweersbui over ons dorp. Ik heb inmiddels 3 lege vuilniszakken tussen de dubbele voordeur gelegd. De oude hoeslakens en 4 dekens liggen er tegen aan. Binnen houd ik het redelijk droog. Alleen de hoeslakens worden wat nat. De lucht verlicht om de paar seconden door de vele bliksemschichten die bijna onophoudelijk opflitsen, maar toch voelt deze bui iets minder dramatisch.
Een uur lang slaap ik niet. Om de 10 minuten controleer ik bij de voordeur en tussendoor kijk ik op mijn telefoon. Op Facebook zie ik net het bericht voorbij komen dat de overheid vanwege de overstromingen heeft bepaald dat de volgende dag een vrije dag zal zijn voor alle scholen en universiteiten, want er moet eerst hard gewerkt worden om de wegen weer begaanbaar te krijgen. Prompt krijg ik een berichtje van de school van onze kinderen, waarin de vrije dag wordt bevestigd. Het komt mij goed uit. Na een uur wakker te zijn gebleven vanwege de onweersbui, kan ik nu lekker uitslapen.
Die dag ga ik niet naar buiten. De straat beneden aan de heuvel waar ik normaal gesproken langsrijd, ligt nog vol met water. Het is wel minstens voor de helft gezakt, maar nog steeds ligt het hoger dan de onderkant van mijn auto, schat ik in.
Pas op maandag gaan de kinderen weer naar huis. Ik moet zowaar voor het eerst sinds maanden weer een jas uit de kast tevoorschijn halen. Mijn legergroene zomer regenjas, die ik in de afgelopen vakantie in Nederland heb gekocht.
Via het dorp rijd ik naar de dorpsstraat om zo het water onder aan de heuvel te vermijden. We zien onderweg een ingestorte muur. In de bermen liggen veel modder en stenen die door de wateroverlast daar zijn gekomen, maar de wegen zijn vrijwel schoon. Ik durf het te wagen over de hoofdstraat tussen Massif en Erbil richting Erbil te rijden om wat boodschappen te halen bij Amas supermarket, de groentewinkel, FMM market en brood bij de bakker ernaast. Van het water dat 2 dagen eerder nog de straat in een rivier had veranderd, is eigenlijk niets meer te zien dan wat waterplasjes op de weg. Ik haal mijn boodschappen: eieren, bloem, pakjes boter, groentes in pot en blik, bevroren knakworstjes, pakjes soep, noodles, een beltegoedkaartje, brood, witte uien, verse peterselie, aardappels, mini-komkommers, groene druiven, zure appels en citroenen. Voorlopig heb ik mijn voorraad weer aangevuld en als er nog weer een flinke bui voor wateroverlast gaat zorgen, houden wij het thuis nog wel even uit.
