28 februari 2020. Sinds een maand en twee dagen volgen de kinderen online lessen via de school. Gelukkig redt mijn dochter van vijftien, die nu Grade 10 doet, zich prima. Op een ochtend na, waarop ze zich had verslapen en een medewerker van de school mij belde om te zeggen dat zij niet online was, was ik naar haar slaapkamer gerend (de slaapkamers zijn tegenwoordig ook hun klaslokaal) en had haar nog slapend in haar bed gevonden. Binnen vijf minuten zat ze paraat achter haar scherm. Dat de online lessen flink snijden in de reistijd is natuurlijk wel een heel fijn voordeel.
Maar op dat incidentje na, doet ze het boven mijn verwachting zeer goed en gedisciplineerd. Ze is tegenwoordig op tijd wakker. Ze volgt de lessen. Ze doet haar dagelijkse huiswerk. Ze leest haar boeken online. Dat laatste doet ze dan niet dagelijks, maar aan het eind van de week zit ze wel aan haar verplichte leesminuten. En dat vind ik prima.
Stiekem heb ik het idee dat zij en haar klasgenoten heel wat lolletjes zitten te trappen tijdens de online lessen. Er wordt in ieder geval nogal wat afgelachen achter de schermen, merk ik. Zo nu en dan stuurt ze me een screenshot van hilarische antwoorden die door de klasgenoten worden gegeven. Zo ook enkele dagen geleden.
(Vraag van de docent:) “What’s the measure of angle 1?”
(Antwoord van de student:) “The middle one?”
Dan mijn zoon van negen die in Grade 4 zit en mijn dochter van zes in Grade 1. Die voelen zich doorgaans wat minder gemotiveerd. Naar hun toe doe ik best streng. In feite ben ik momenteel toch een soort van alleenstaande ouder. Maar diep van binnen vind ik het allemaal ook wat teveel van het goede.
Mijn zoon heeft negentien lesuren in een week verdeeld over vijf dagen. Mijn dochter, die drie klassen lager zit, heeft drieëntwintig lesuren per week verdeeld over vijf dagen. We waren net gewend aan de lestijden, toen op 26 april de lestijden werden aangepast aan het Ramadan rooster. Enerzijds superfijn voor de kinderen, want nu duren de lessen niet meer vijftig minuten per keer, maar veertig. Anderzijds is het voor mij een stuk drukker, want ik ben degene die mijn jongste voor de lessen moet aanmelden en dat betekent dat ik nu elke veertig minuten paraat moet staan. Af en toe als ik echt even niet kan, springt mijn dochter van vijftien gelukkig wel bij.
Via dezelfde app (Microsoft Teams) waar ze de online lessen volgen, komt het dagelijkse huiswerk binnen. Net even onder een ander kopje (Assignments) dan waar de lessen te zien zijn (Schedule). Bij toeval, toen een aantal weken geleden ons huisinternet voor een paar uren was uitgevallen en ik mijn zoon internet via mijn hotspot had gegeven, zag ik in een fractie van een seconde een notitie via Assignments binnenkomen en net zo snel weer verdwijnen. Niet wetende wat dat moest betekenen, zocht en vond ik uiteindelijk de Assignments terug en begreep dat via daar dagelijks huiswerk op binnenkomt. Daar zit een “due date” aan vast. Dus een tijdstip waarop ze het huiswerk moeten hebben ingeleverd. Dat die tijden soms best verwarrend werken voor mij, omdat ik gewend ben aan het vierentwintig uren systeem en niet aan AM (nacht en ochtend) en PM (middag en avond) en we daarom wel eens te laat zijn met inleveren, moeten we dan maar even voor lief nemen. Plus het feit dat ik laatst toch heel zeker weten zelf had gecontroleerd op huiswerk, niets had zien staan, maar dat er dan even later een of twee opdrachten met een bijzonder korte “due date” in staan.
Dan heb je nog het huiswerk waarbij de docent een boek, een bladzijdenummer en een specifieke opdracht heeft geschreven. Super handig en het zou heel duidelijk moeten zijn, tot ik dan het huiswerk in het genoemde boek en op de genoemde bladzijde opzoek en blijkt dat die hele opdracht daar niet staat. Beetje frustrerend, moet ik zeggen. Maar goed, we hebben dan wel weer uitzonderlijk goed bereikbare supervisors en AQC’s (medewerkers die het leerproces van de kinderen in de gaten houden) op de WhatsApp groep van school. Op elk vrijwel onmogelijk uur van de dag, elke dag van de week, inclusief het weekend (vrijdag en zaterdag in ons geval) kan ik binnen een paar minuten antwoord verwachten. De supervisor speelt mijn vraag door naar de docent en zo horen we welke opdracht precies bedoeld wordt.
Dat online gebeuren is best even wennen. Ook voor mij. Juist omdat er dan ook technische probleempjes naar voren komen. En ik ben gewoon niet zo technisch. En dus moest ik op een van die technische probleemmomenten de IT’er van school inschakelen. Met screenshots over en weer en wat extra tekst en uitleg van de IT’er lukte het me uiteindelijk het probleem op te lossen.
Ik appte hem nog even terug: “Bedankt voor al je hulp. Sorry, maar ik heb niet zo veel verstand van techniek.”
De IT’er appte terug: “Nee, dat heb ik gemerkt, maar je doet in ieder wel beter je best dan sommige andere ouders. Jij vraagt tenminste wat je niet begrijpt.”
Eerlijker en directer had hij het niet kunnen zeggen, maar ik vond het een geweldig antwoord.
Ondertussen klaagt mijn zoon al wekenlang dat zijn microfoonfunctie het niet doet als de docent hem een vraag wil stellen tijdens de les. Als ik de microfoonfunctie zelf uitprobeer, lijkt het prima in orde, maar mijn zoon blijft volhouden dat het alleen uitvalt midden in de lessen. Enerzijds klinkt het wat ongeloofwaardig voor mij. Anderzijds heb ik contact opgenomen met de IT’er van school (die man is ook continue bereikbaar) en hij geeft aan dat enkele leerlingen inderdaad problemen hebben met de microfoon. Volgens hem is in de meeste gevallen een update van Microsoft Teams voldoende.
Na een wat onhandige ervaring met uitloggen en weer inloggen van Microsoft Teams van mijn jongste dochter waarbij, ik zweer het, spontaan de optie “Schedule” verdween en ik daarna op een enorm omslachtige en onduidelijke manier moest inloggen via de optie “Teams” en soms helemaal niet kon inloggen en dus dan de supervisor moest appen of ze alsjeblieft mijn dochter kon uitnodigen, zodat ik alleen nog maar hoefde op te nemen, ben ik dus enigszins terughoudend geworden in het uitvoeren van de update voor mijn zoon. Maar na de lessen, zo had ik besloten, zou ik de Microsoft Teams van mijn beide jongsten verwijderen en geheel opnieuw uploaden. De grap was dat zonder update voor mijn jongste de “Schedule”-optie vanuit het niets weer opdook, terwijl na de update van mijn zoon zijn “Assignments”-optie is verdwenen. Zucht….
Naast het dagelijkse huiswerk komt er wekelijks huiswerk binnen via de schoolapp. Een compleet andere app dan waar ze nu de online lessen op volgen en dus was dit mij de eerste weken even compleet ontgaan. Toen ik daar ook weer geheel toevallig achter kwam, zat ik op een ochtend een paar uren lang papieren te printen en te sorteren.
Nadeel van deze ellenlange lijst met huiswerk van de schoolapp, is dat er ook wel eens eenzelfde opdracht dubbel in staat. Of driedubbel. Dat heeft blijkbaar te maken met het feit dat er wel eens wat foutjes insluipen in de opdrachten en dat de nieuwe versie wordt geüpload. Vraag me niet waarom ze dan de onjuiste niet verwijderen, maar ik raak hierdoor dus ook wel af en toe van in de war.
Op een ochtend enkele dagen na mijn printwerk, hadden mijn zoon en jongste dochter een fanatiek moment. Dat moet je koesteren. Om kwart voor zes waren ze van bed gekomen en om zes uur had ik ze achter hun huiswerk gezet, terwijl ik ondertussen wat ontbijt voor hen klaarmaakte. Vervolgens zaten ze ongeveer anderhalf uur lang hun huiswerk te maken.
Ik moet eerlijk toegeven dat hun zogenaamd spontaan ontluikende motivatie toch ook wel een beetje was gebaseerd op enige chantage van mijn kant die ik de avond ervoor had geuit: “Jullie krijgen geen telefoon of tablet voor jullie serieus huiswerk hebben gemaakt.”
Kijk, of dat pedagogisch gezien verantwoord is, laat ik even in het midden, maar feit blijft dat deze methode heus af en toe werkt.
Uiteindelijk moeten ze dagelijks nog twintig minuten lezen via een andere website. School houdt die website en de inlogmomenten van de studenten in de gaten, zo bleek toen een van de supervisors mij belde en aangaf dat er “nog niet was ingelogd”.
En alles bij elkaar genomen, is dit dus eigenlijk toch echt wel iets teveel, want ja, het aantal uren in een dag is immers ook maar beperkt en zeker die van kinderen die nog om acht uur in de avond moeten slapen. Maar ik wil ook niet echt klagen, want de medewerkers van school doen hun best. En ook voor hen is dit hele online gebeuren nieuw. Bovendien kunnen ouders tenslotte prima hier en daar wat bijspringen en hun kroost even helpen. Maar toch zou ik het niet erg vinden als school hun tempo, dat op het moment meer vergelijkbaar is met dat van een rennende haas, iets zou kunnen afzwakken naar dat van een huppelend konijn. Dan blijft er net even wat meer tijd over om op adem te komen, bedoel ik.
Vanavond ook weer. Nadat ik thuis kwam van het boodschappen doen en precies op tijd voor de avondklok, die om zes uur begint, weer thuis was, hielp ik eerst mijn jongste nog maar even door haar stapel papieren. Niet dat het nu klaar is, maar in hetzelfde tempo als vanavond, als er niks anders bijkomt (wat een illusie is), verwacht ik dat we nog vier a vijf uren nodig hebben voor de rest.
Ondertussen leer ik net zo goed weer dingen die al jaren waren weggestopt in mijn grijze hersenmassa. Zo help ik mijn zoon momenteel met de breuken. Als kind was dat niet mijn sterkste kant. Hoewel mijn zoon buitengewoon goed is in andere rekenonderdelen, liggen de breuken hem niet ook niet echt. Hij heeft vast mijn genen. Maar samen worstelen we ons er wel doorheen.
Tijdens een van zijn huiswerkopdrachten moest hij sommen maken, zoals 5/12 deel van 48 dollar. En dus legde ik hem uit dat je dat kunt uitrekenen als 48/12 x 5, wat 20 als uitkomst heeft. En zo maakten we samen de rest van eenzelfde soort van deze breukensommen. Mijn zoon maakte de screenshot van zijn huiswerk en stuurde het door naar de docent. Een paar uur later kregen we feedback terug: “Correct, maar je hebt wel een andere methode gebruikt.” Ja, dat risico zat erin. Ik had de breukenlessen van mijn zoon niet gevolgd.
Mijn jongste dochter van zes heeft zo haar eigen methode gevonden om te gaan met de lessen die ze wat minder interessant vindt. Terwijl de lessen doorgaan en ik de stem van de juf duidelijk kan horen, zet mijn dochter soms stiekem tekenfilms van het YouTube kanaal ervoor.
En als ik dan tussendoor kom controleren en kom vragen waarom ze weer tekenfilms zit te kijken, terwijl de les nog bezig is, zie ik haar ogen verschrikt naar mij opkijken en hoor ik haar ondertussen zo verbaasd mogelijk zeggen: “Oh, was de les nog niet klaar?”
Of dan de keren dat ik haar net achter het online leesprogramma heb gezet en ze gewoon niet zoveel zin heeft om te lezen en dan na elk boekje een nieuw excuus vindt om iets anders te doen. En dat is vaak, want die boekjes kosten maar een minuut of twee lezen plus na elk boekje volgt een korte quiz van vijf meerkeuzevragen die ze moet beantwoorden.
Vanmorgen had ze als onderwerp dinosaurussen uitgezocht. Na een paar minuten kwam ze naar beneden.
“Mama, zijn dino’s echt?”
“Ja, maar nu zijn ze uitgestorven,” antwoordde ik.
“Oh, wanneer?”
Ik weet dat ze naar de bekende weg vraagt, want met een broer die best veel kennis heeft van dinosaurussen is dit onderwerp al meerdere malen in ons huis aan bod gekomen.
“Een paar miljoen jaar geleden.
Ik bind me niet vast aan een precies aantal.
“Een paar miljoen jaar geleden?” mijn zoon kijkt op van zijn huiswerk en legt de nadruk op “een paar”.
Het exacte getal schiet me even niet te binnen, dus ik geef toe: “Oké, veel miljoen jaar geleden.”
Mijn zoon verbetert me: “vijfenzestig miljoen jaar geleden.”
Mijn dochter mengt zich ook weer in het gesprek dat ze zelf begonnen is: “Oh, met een steen?”
Blijkt inderdaad toch weer dat ze heus wel vaker heeft gehoord over het uitsterven van de dinosaurussen.
“Met een meteoriet,” vertel ik haar, “En nu weer snel naar boven naar je kamer en je boekjes verder lezen.
Een paar minuten later staat ze weer beneden naast mij. Dit keer met gestrekte armen.
“Mama, ik kom je een kroepie (knuffel) geven.”
Ik knuffel haar terug en stuur haar opnieuw naar haar kamer.
“I love you so much, mama!” roept ze nog even, terwijl ze de twee maal tien treden van de trap naar de verdieping boven mij weer oploopt.
“Ik hou ook van jou, pop!” roep ik haar na, “maar wel boven blijven nu om je boekjes te lezen.”
Enerzijds vind ik het helemaal niet erg dat de kinderen zoveel thuis zijn. Anderzijds vind ik het best vermoeiend om vooral mijn jongste twee gemotiveerd en geconcentreerd genoeg te houden voor de online lessen. Zonder school vervelen ze zich zelden, maar al die tijd zonder lessen is ook geen goede optie. En dus gaan we ervoor. Weliswaar op onze eigen manier en laten we hier en daar ongetwijfeld wat steekjes vallen, maar we doen ons best.