Ik viel van de ene drukte in de andere. Waar ik de afgelopen anderhalve maand continue aan het werk was, kwamen nu mijn ouders op bezoek. Mijn ouders, die nog nooit in een vliegtuig hadden gezeten, geboren en getogen in de noordelijkste provincies van Nederland waar ze hun hele leven hebben gewoond, en die slechts enkele keren in hun leven op vakantie waren geweest, waarvan een keer gedurende een weekje (ergens rond 1989, want ik was een jaar of 10) bij een boer op zijn erf in Drenthe, en die keer ervoor was in 1976 toen ze 1000 km waren gereden Duitsland in richting de Tsjechische grens.
Een reis naar Koerdistan was dus iets andere koek. Ik wist dat mijn vader het wel naar zijn zin zou hebben in de bergen. Hij is een natuurmens. Mijn moeder kon juist slecht van huis. Zij had vaak heimwee, net als ik vroeger, hoewel zij heimwee naar haar huis had en ik naar mensen. Dus ja, het was even spannend om hen hier naar toe te halen, want Koerdistan lag nou niet bepaald naast de deur en de reis kost wel wat tijd.
Tegelijkertijd vond ik het ook heel fijn dat mijn ouders eindelijk eens mijn nieuwe thuisland zouden kunnen zien. Zelf zouden kunnen ervaren hoe het leven in Koerdistan was, hoe onze kliniek eruit zag, met wie ik omging, waar ik mijn boodschappen deed, waar de kinderen naar school gingen, noem maar op. Want hoe je het ook went of keert, Koerdistan als een nieuwe basis kiezen, komt toch wat anders over op het thuisfront dan wanneer je naar een land binnen de EU vertrekt of als er tenminste nog een westerse cultuur heerst. Volgens de media doen we het in het Midden Oosten ook niet altijd even goed, dus het is goed, maar zeer zeker ook verrassend als je dan zelf de mogelijkheid krijgt te mogen proeven, zien en beleven.
Mijn vader wilde 4 weken komen, mijn moeder 2, dus werden het 3 weken bij wijze van compromis.
Hun verblijf in Koerdistan viel samen met Newroz, het Koerdisch Nieuwjaar, waarin we 3 dagen achtereen gingen picknicken met de familie. Wel in de buurt, maar alsnog behoorlijk vermoeiend, want natuurlijk was heel Koerdistan uitgerukt, zodat we alle 3 avonden op de terugweg in de zeldzame files belandden, die we alleen zo tijdens feestdagen en vaste picknickdagen kenden. Mijn ouders maakten op deze wijze kennis met de Koerdische files. Vrolijk en gezellige files. Harde muziek uit diverse auto’s. Getoeter (uit vrolijkheid, niet uit ergernis). En vanzelfsprekend losten we met ons allen zelf de file op door de tweebaansweg te veranderen in een vijfbaansweg. Zolang iedereen wat schikte, paste dat namelijk prima. Op beide rijstroken stond een rij auto’s. Ze weken allemaal een beetje uit, zodat op de middenstreep ook nog een rij auto’s paste. De vluchtstrook en dan nog de berm, die volledig benut werden. Op sommige plekken was de berm zo breed dat daar zelfs 2 auto’s naast elkaar konden rijden.
Het was zo druk op de wegen dat een stukje dat normaliter 3 minuten kostte, mij nu een uur duurde.
Op andere dagen liet ik ze een stukje van Erbil zien: de ca 5000 a 6000 jaren oude Citadel, het Minare Park. Maar we gingen ook naar Massif en bezochten het eeuwenoude kasteeltje van Banaman.
Tegelijkertijd was ik vlak voor hun komst in maart erachter gekomen dat ik zwanger was. Een derde kindje. Ik was met regelmaat misselijk. Tijdens mijn eerste twee zwangerschappen kon ik absoluut niet soep kon eten. Of eraan denken: het woord soep alleen gaf me al braakneigingen. Deze keer was vis de boosdoener. Onder normale omstandigheden ben ik een fervent viseter, zal ik in een restaurant altijd eerst naar vismaaltijden zoeken op het menu, maar nu namen mijn ouders elke keer voor mij een kijkje bij de kokkin. Als er vis op tafel werd gezet, waagde ik me niet in het appartement waar we aten.
Nadat mijn ouders weer naar Nederland waren vertrokken, waarbij zelfs mijn moeder van mening was dat 3 weken Koerdistan echt te kort waren geweest, trok de zwangerschapsmisselijkheid rustig aan weg en schoof ik wat van de managementtaken door naar een neef van mijn man, die ik moest inwerken. Gelukkig pikte hij het werk snel op, want de druk op mij was te groot geworden. De neef kon zich nu meer richten op de administratie, boekhouding en het personeel. Ik vond dat heerlijk, maar natuurlijk wist ik wel weer een andere taak op me te nemen: de voorraadbeheer. Ik ben geloof ik gewoon niet zo goed in stil zitten.
Met mijn ouders op bezoek ging de tijd nog sneller en in mei van dat jaar kwam mijn zus met haar gezin. Vanwege de vakantieperiode die in Nederland later viel, konden ze niet tegelijk met onze ouders komen. En weer vlogen de dagen en weken voorbij.
Tegen het einde van mei begon het steeds warmer te worden en was de temperatuur rond half 5 in de middag nog 39 graden. Normaal kon ik er prima tegen, maar de dagelijkse stroomuitval gecombineerd met mijn zwangerschap zorgden er wel eens voor dat ik tot laat in de nacht wakker lag.
Ik besloot er een rustige dag van te maken. In de ochtend polijstte ik de tanden van mijn dochters beneden in de kliniek en in de middag reden we even naar het winkelcentrum van Majidi Mall, waar we sinds kort zelfs witte pitloze druiven konden kopen. Koerdistan is nogal afhankelijk van producten die geïmporteerd worden en dus waren nieuwe producten altijd weer bijzonder. Hoewel in de afgelopen jaren het aanbod is de winkel behoorlijk is aangevuld, omdat we in de beginjaren zelfs geen bekende chocoladerepen als Mars, Snickers en Milka konden kopen, kunnen we tegenwoordig vrijwel van alles hier krijgen, maar mis ik bijvoorbeeld nog wel de gold kiwi.
Deze keer zou mijn man al na 2 weken Nederland weer terugkomen naar Koerdistan. Dat was heel kort vergeleken met de tussenperiodes van 5 weken of langer die inmiddels normaal waren geworden.
Inmiddels was ik 4 maanden zwanger. Ondertussen begon mijn buik ook enigszins te tonen. Als ik zat, want staand zagen de meesten nog steeds niets. Behalve mijn schoonmoeder. Ik heb nooit begrepen hoe ze het deed, maar als ik nog maar net een positieve test had gedaan en alleen mijn man op de hoogte had gebracht, dan wist zij het ook. En niet van hem. Vast iets met oude vrouwen wijsheid. Ik begon zelfs een patroon bij mijn schoonmoeder te zien, want hoewel ze mijn zwangerschap altijd in het prille begin al opmerkte, confronteerde ze me nooit. Daarentegen regelde ze dat een van mijn schoonzussen mij eten stuurde.
Dat ze het wel wist, merkte ik aan mijn jongste schoonzus, die me wel aansprak: “Ben je zwanger? Mijn moeder vertelde me het.”
En dat was op een moment dat ik het dus nog niet gezegd had.
Het gekke was dat ik bij mijn vorige 2 zwangerschappen in Nederland elke dag precies wist hoeveel weken en dagen ik in verwachting was, maar deze keer moest ik echt iedere keer opnieuw tellen. Op een gegeven moment begon ik het maar bij te houden in mijn telefoon. Misschien kwam het gewoon doordat ik met 2 kinderen en mijn werk drukker was dan bij mijn eerste zwangerschappen.
Ik liet de eerste onderzoeken in Koerdistan doen, waaronder ook echo’s. Ik wilde per se nooit weten wat het geslacht van de baby zou zijn. Ik vind de verrassing tijdens de geboorte zo groot. Dan pas weten of je maanden op een jongetje of een meisje hebt gewacht. Mijn jongste dochter die inmiddels 5 jaar was, was rond de 10de week van mijn zwangerschap na het zien van de echo overtuigd dat de nieuwe baby een jongetje zou worden. Op mijn vraag waarom ze dat dacht, omdat het geslacht nog helemaal niet duidelijk was, antwoordde ze: Hij heeft een kale kop!”